Czy znieczulenie ogólne podaje się przez intubację?
W ostatnim międzynarodowym badaniu 1 na 10 pacjentów reagował na polecenia po intubacji. Z tej grupy prawie połowa reagowała na polecenia potwierdzające ból. Co ciekawe, szanse na reakcję były trzykrotnie większe u kobiet niż u mężczyzn. Spośród tych, którzy odpowiedzieli, żaden nie pamiętał poleceń. Jeden pacjent pamiętał jednak doświadczenie związane z operacją.
Maska krtaniowa
Maska krtaniowa (LMA) to urządzenie do udrożniania dróg oddechowych stosowane podczas znieczulenia ogólnego. Prawidłowe umieszczenie jest ważne, aby uzyskać odpowiednią głębokość znieczulenia, stłumić odruchy z dróg oddechowych i skurcz krtani oraz uniknąć powikłań związanych z intubacją. Istnieje wiele różnych urządzeń LMA, a każde z nich ma swoje wady i zalety. Celem tego badania było określenie optymalnego czasu intubacji przez LMA podczas znieczulenia ogólnego.
Drogi oddechowe z maską krtaniową są mniej inwazyjne niż intubacja dotchawicza i mogą być wygodniejsze dla pacjenta. Czas powrotu do zdrowia po znieczuleniu ogólnym tą techniką jest krótszy. Ponadto pacjenci mogą uniknąć konieczności stosowania środków zwiotczających mięśnie.
W kilku badaniach wykazano bezpieczeństwo stosowania maski krtaniowej do udrożniania dróg oddechowych podczas znieczulenia ogólnego. W jednym z badań zastosowano LMA Supreme. Wykazało ono, że u pacjentów nie wystąpiły żadne istotne powikłania oraz wysoki wskaźnik powodzenia. W innych badaniach oceniano wpływ LMA na pacjentów poddawanych laryngektomii. Niezależnie od rodzaju zastosowanej LMA, założenie tego urządzenia może zmniejszyć ryzyko aspiracji płucnej podczas operacji.
Maska krtaniowa (laryngeal mask airway) jest stosowana najczęściej na sali operacyjnej. Urządzenie składa się z cienkiej rurki, podobnej do rurki gardłowej i Combitube, którą wprowadza się do krtani. Poza zapewnieniem drożności dróg oddechowych, urządzenie to zapewnia pacjentowi dotlenienie bez konieczności intubacji dotchawiczej.
Prowadzenie światłowodowe
Stosowanie prowadzenia światłowodowego podczas podawania znieczulenia ogólnego jest jednym ze sposobów poprawy bezpieczeństwa pacjenta podczas znieczulenia. Metoda ta jest również przydatna w zarządzaniu stanem dróg oddechowych podczas operacji. Jej działanie polega na wykorzystaniu światła odbitego wzdłuż światłowodu do generowania w czasie rzeczywistym trójwymiarowych rekonstrukcji urządzeń wewnątrznaczyniowych. Technologia ta została pierwotnie opracowana przez National Aeronautics and Space Administration i od tego czasu została skomercjalizowana przez kilka firm, w tym Philips Research, Luna Innovations, Hansen Medical i inne.
Chociaż stosowanie światłowodowego prowadzenia ma wiele zalet, nie jest pozbawione ograniczeń. Metoda ta nie jest odpowiednia dla wszystkich pacjentów. Niektórzy pacjenci mogą być szczególnie trudni do intubacji lub mogą wymagać trudnego prowadzenia dróg oddechowych. W takich przypadkach konieczne może być użycie giętkiego fiberoskopu.
Bronchoskop światłowodowy został po raz pierwszy użyty w 1967 roku przez Petera Murphy’ego(3) i dziś jest uważany za złoty standard w postępowaniu z trudnymi drogami oddechowymi. Jednak od czasu wprowadzenia nowszego sprzętu intubacja z użyciem bronchoskopu światłowodowego stała się mniej popularną techniką. Jest to w dużej mierze spowodowane błędami w ocenie dróg oddechowych i postępowaniu z nimi, które mogą mieć tragiczne konsekwencje.
W niektórych przypadkach prowadzenie światłowodowe okazało się pomocne, ponieważ pozwala anestezjologowi zobaczyć struny głosowe podczas wykonywania intubacji. Jest ono również przydatne w trudnych przypadkach, takich jak skomplikowane interwencje w aorcie. Wymaga jednak wykwalifikowanych operatorów i może być niewygodna dla pacjenta.
Minimalne wydłużenie szyi
Pomiary ADI, PADI i kąta C1-C2 przeprowadzono u pacjentów przed i w trakcie znieczulenia ogólnego. Pomiary te analizowano przy użyciu analizy wariancji typu repeated-measures z testami Tukey’a. Dane zostały wyrażone jako średnia + SD lub średnia (zakres). P0,05 uznano za istotne statystycznie.
Wyciągnięcie szyi jest ograniczone przez stopień skrzywienia szyjnego. Zakres ruchu szyjnego musi być zmierzony i udokumentowany przed operacją, aby zapobiec uszkodzeniu rdzenia kręgowego. Ponadto w okresie okołooperacyjnym należy przez cały czas utrzymywać minimalny zakres zgięcia i wyprostu szyjnego. Jest to szczególnie ważne podczas wykonywania operacji na szyi u pacjentów z RZS.
Laryngoskopia
Laryngoskopia to zabieg polegający na wprowadzeniu laryngoskopu przez gardło do tchawicy pacjenta. Zabieg wymaga znieczulenia ogólnego podawanego przez intubację. Procedura jest zazwyczaj wykonywana u dorosłych osób w stanie funkcjonalnym ASA I do II, które wyrażają zgodę. Pacjenci, którzy nie spełniają tych kryteriów, zostaną wykluczeni z badania. Również pacjenci z nieprzewidzianą trudną drogą oddechową lub odmawiający zgody nie zostaną włączeni do badania.
Czas potrzebny do intubacji jest różny, w zależności od złożoności dróg oddechowych. Niepowodzenie intubacji definiuje się jako niemożność założenia rurki intubacyjnej po trzech próbach lub istotną zmianę parametrów oddechowych. Każda próba intubacji jest rejestrowana. Całkowity czas zabiegu jest sumą wszystkich prób i powikłań.
Zabieg można wykonać z użyciem ETT o średnicy zewnętrznej 6,5. Ważne jest, aby rozpocząć procedurę od właściwej pozycji. W celu skutecznej intubacji ETT powinna znajdować się w pozycji minimalizującej bezdech. Rurka powinna być przytrzymywana palcami po jednej stronie twarzy pacjenta i nie powinna dotykać kariny. ETT powinna być podłączona do obwodu anestetycznego i do kapnografu.
W przypadku zastosowania laryngoskopii bezpośredniej możliwa jest intubacja pacjenta przez prawidłowe drogi oddechowe. Technika ta jest również nazywana laryngoskopią bezpośrednią i jest powszechnie stosowana, gdy drogi oddechowe są trudne. Jednakże głębokość znieczulenia ma kluczowe znaczenie dla powodzenia intubacji, a pacjenci muszą mieć stabilne drogi oddechowe.
Indukcja znieczulenia ogólnego
Indukcja znieczulenia ogólnego poprzez intubację pacjenta jest techniką operacyjną u pacjenta poddawanego zabiegowi chirurgicznemu. Pierwszym krokiem w tym postępowaniu jest uzyskanie pełnego wywiadu. Drugi krok obejmuje przeprowadzenie badania fizykalnego ukierunkowanego na znieczulenie. Ocena ta ma na celu określenie, czy drogi oddechowe pacjenta będą łatwo dostępne, czy też będą wymagały intubacji dotchawiczej. Wyniki pozwolą określić plan postępowania z drogami oddechowymi.
Podczas zabiegu anestezjolog może podać serię leków. Leki te mają na celu wywołanie nieprzytomności, amnezji, utraty odruchów autonomicznego układu nerwowego i porażenia mięśni szkieletowych. Kombinacja leków podawanych przez anestezjologa powinna być dobrana na podstawie indywidualnego wieku, płci, wskaźnika masy ciała i historii choroby pacjenta. Anestezjolog powinien również uwzględnić czas przebywania pacjenta na czczo.
Do badania włączono pacjentów w wieku od 18 do 96 lat. Byli oni leczeni w Kyushu University Hospital w Fukuoka w Japonii. Spośród tych pacjentów 192 nie udało się poddać intubacji dotchawiczej, a 415 miało ponawiane próby. Po wykluczeniu pacjentów z brakującymi danymi, wielkość próby została obniżona do 2097 pacjentów. Spośród 2097 pacjentów włączonych do badania, u 482 wystąpiły nasilone wahania hemodynamiczne po indukcji znieczulenia ogólnego. Spośród nich 195 miało nadciśnienie tętnicze, a 287 hipotensję.
Historia prób indukcji znieczulenia ogólnego sięga czasów starożytnych. Próby wywołania stanu znieczulenia podejmowali już starożytni Sumerowie, Babilończycy, Egipcjanie i Grecy. Znaczne postępy w tej dziedzinie poczynili również mieszkańcy Europy Zachodniej.
Objawy niedrożności dróg oddechowych
Intubacja jest powszechną metodą znieczulenia ogólnego, ale istnieją zagrożenia związane z intubacją, w tym niedrożność dróg oddechowych pacjenta. Porażenie inhalacyjne może być stanem zagrożenia życia i może wymagać resuscytacji płynami. Zwiększa również ryzyko wystąpienia zapalenia płuc. Wczesna intubacja jest konieczna, aby zapobiec tym powikłaniom.
Objawy niedrożności dróg oddechowych podczas intubacji mogą obejmować całkowitą ciszę przy osłuchiwaniu i cichy rechot. Mogą również obejmować wzrost ciśnienia płucnego i zmniejszenie utlenowania. Najbardziej wiarygodnym predyktorem trudności w utrzymaniu drożności dróg oddechowych jest wcześniejszy wywiad anestezjologiczny pacjenta. Anestezjolog powinien odnotować wszelkie problemy z utrzymaniem drożności dróg oddechowych w notatkach pacjenta lub w systemie dokumentacji medycznej, takim jak MedicAlert. Chociaż wskaźniki kliniczne mogą być przydatne, anestezjolog powinien być świadomy ich ograniczeń. Potencjalne przeszkody w ochronie dróg oddechowych obejmują otyłość, hipoplazję żuchwy i zwiększony kąt żuchwy.
Niedrożność górnych dróg oddechowych może wystąpić również podczas ekstubacji. U pacjentów z PD mogą wystąpić zaburzenia oddychania lub porażenie strun głosowych, które są sytuacjami zagrażającymi życiu. Inne objawy niedrożności dróg oddechowych to zmieniony ton głosu, napady kaszlu lub stridor. Jeśli są one obecne, lekarz może być bardziej skłonny do intubacji pacjenta. Analiza gazów w krwi tętniczej lub nieinwazyjna pulsoksymetria mogą również pomóc w podjęciu decyzji o intubacji. Opóźnienie intubacji może zagrażać życiu.
Niedrożność górnych dróg oddechowych może wystąpić zarówno podczas snu, jak i znieczulenia. Utrata napięcia mięśniowego w górnych drogach oddechowych sprawia, że w obu stanach są one predysponowane do obturacji. W przypadku znieczulenia szczególnie narażeni są pacjenci z obturacją górnych dróg oddechowych w wywiadzie. Sedacja może dodatkowo nasilić tę podatność. Pacjenci poddani znieczuleniu powinni być natychmiast skontrolowani, jeśli występuje u nich chrapanie lub obturacyjny bezdech.
Podobne tematy
