Jakie są rodzaje znieczulenia?
Istnieje kilka różnych rodzajów znieczulenia. Możesz zostać poproszony o wybranie rodzaju w zależności od rodzaju wykonywanego zabiegu. Dowiedz się więcej o znieczuleniu ogólnym, zewnątrzoponowym, regionalnym i miejscowym. Można również wybrać połączenie dwóch lub więcej rodzajów znieczulenia.
Znieczulenie ogólne
Znieczulenie ogólne to stan nieświadomości wywołany medycznie. Leki stosowane do wywołania znieczulenia ogólnego to zazwyczaj połączenie środków przeciwbólowych i blokujących mięśnie nerwowe. Pacjent pozostaje nieświadomy i nie reaguje podczas całego zabiegu. W niektórych przypadkach znieczulenie ogólne może być konieczne do wykonania pewnych procedur.
Środki znieczulające są podawane pacjentom kilkoma drogami, m.in. iniekcyjnie, wziewnie, doustnie i doodbytniczo. Leki te działają na konkretne białka w błonach otaczających komórki nerwowe. Anestezjolodzy monitorują pacjentów podczas zabiegu i w czasie rekonwalescencji. Nowoczesne urządzenia medyczne zapewniają ciągłe monitorowanie ciśnienia krwi i tlenu, co może pomóc anestezjologom w zapewnieniu pacjentom możliwie najlepszego znieczulenia.
Znieczulenie ogólne jest zazwyczaj stosowane w inwazyjnych zabiegach chirurgicznych. Leki stosowane do wywołania znieczulenia ogólnego sprawiają, że pacjent jest nieprzytomny i nie reaguje na ból. Uniemożliwiają również pacjentowi świadomość otoczenia podczas zabiegu. Może to być ratujące życie w nagłych przypadkach, ale istnieje ryzyko. W niektórych przypadkach, w wyniku zabiegu u pacjenta mogą wystąpić problemy poznawcze lub emocjonalne.
Pacjent, który ma znaną alergię na którykolwiek z leków znieczulających, powinien wcześniej poinformować o tym anestezjologa. Niektóre leki anestetyczne mogą powodować alergie krzyżowe. Objawy mogą obejmować trudności w oddychaniu lub zwiększoną częstość akcji serca. Ponadto pacjenci powinni stosować się do zaleceń lekarza anestezjologa.
Znieczulenie ogólne jest na ogół bezpiecznym, bezbolesnym sposobem poddania się operacji. Lekarz anestezjolog jest przeszkolony, aby ocenić potrzeby pacjenta i wybrać najbardziej skuteczną kombinację leków. Anestezjolog będzie również monitorować puls pacjenta, poziom tlenu we krwi i liczbę oddechów na minutę. Celem znieczulenia ogólnego jest pozbawienie pacjenta przytomności, aby chirurg mógł wykonać swoją pracę bez odczuwania bólu przez pacjenta.
Znieczulenie zewnątrzoponowe
Znieczulenie zewnątrzoponowe jest powszechną techniką stosowaną w celu zapewnienia znieczulenia do zabiegów chirurgicznych. Podaje się je przez igłę i cewnik w przestrzeni zewnątrzoponowej. Technika ta jest stosunkowo łatwa do wykonania i bezpieczna. Pomimo wielu zastosowań, znieczulenie zewnątrzoponowe wiąże się z pewnymi typowymi zagrożeniami.
Przestrzeń zewnątrzoponowa to niewielki obszar ciała znajdujący się pomiędzy oponą twardą a więzadłem krzyżowym (ligamentum flavum). W przestrzeni zewnątrzoponowej znajduje się rdzeń kręgowy oraz korzenie nerwowe wychodzące z rdzenia kręgowego. Środek znieczulający jest wstrzykiwany przez igłę do przestrzeni zewnątrzoponowej i działa na korzenie nerwowe rdzenia kręgowego, czyli nerwy okołokręgosłupowe. Zabieg trwa około 15 minut.
Zabieg jest zazwyczaj bezpieczny zarówno dla matki jak i dziecka, ale niektóre kobiety mogą doświadczyć nagłego spadku ciśnienia krwi. Zdarza się to tylko w około jednym do dwóch procent przypadków, a personel medyczny może szybko skorygować ten problem. Miejsce wkłucia igły może być również obolałe przez dzień lub dwa. Jest to jednak znacznie mniej powszechne niż ryzyko poważnego krwawienia, niskiego poziomu płytek krwi lub infekcji w pobliżu miejsca wstrzyknięcia.
Znieczulenie zewnątrzoponowe jest częstym zabiegiem okołooperacyjnym w wielu różnych rodzajach operacji. Jest ono powszechnie stosowane w zabiegach w obrębie klatki piersiowej i górnej części jamy brzusznej. Obejmuje takie zabiegi jak gastrektomia, esofagektomia, lobektomia i zabiegi na aorcie piersiowej zstępującej.
Zalety znieczulenia zewnątrzoponowego obejmują zmniejszenie zachorowalności na choroby płuc, zmniejszenie pooperacyjnego niedrożności jelit i wymiotów pooperacyjnych. Technika ta może również pomóc chorym uniknąć intubacji tchawicy. Oprócz zmniejszenia powikłań pooperacyjnych, znieczulenie zewnątrzoponowe jest również bezpieczne, gdy jest podawane jednocześnie z płynami dożylnymi i antybiotykami. Konieczne są jednak dodatkowe badania w celu określenia jego bezpieczeństwa i ryzyka u chorych z sepsą.
Znieczulenie regionalne
Znieczulenie regionalne jest powszechną techniką chirurgiczną, która może być stosowana do znieczulenia danego obszaru. Jest to rodzaj neuraksjalnego znieczulenia regionalnego i polega na wstrzyknięciu środka znieczulenia miejscowego lub opioidu do przestrzeni podpajęczynówkowej. Środek znieczulający jest zwykle wstrzykiwany za pomocą cienkiej igły.
Podczas zabiegu znieczulenia regionalnego anestezjolog wstrzykuje środek znieczulający miejscowo w pobliżu głównych nerwów, które wchodzą do rdzenia kręgowego. Po wstrzyknięciu leku nerw zostaje zablokowany, co zapobiega dalszemu odczuwaniu bólu w danym miejscu. Miejsce wstrzyknięcia jest bardzo ważne, a anestezjolog musi zachować szczególną ostrożność podczas podawania znieczulenia regionalnego.
Znieczulenie regionalne może być połączone ze znieczuleniem ogólnym, ale nie zawsze jest konieczne. Jest to procedura często stosowana w przypadku drobnych zabiegów chirurgicznych i może być stosowana w połączeniu z sedacją. Podczas znieczulenia regionalnego nie jest konieczne stosowanie urządzeń do oddychania. Lekarze coraz częściej stosują zarówno znieczulenie regionalne, jak i ogólne, aby zapewnić pacjentowi komfort i ograniczyć stosowanie narkotycznych leków przeciwbólowych.
Mimo że preferowana jest sedacja, ważne jest, aby w każdej chwili mieć pod ręką sprzęt reanimacyjny. Ważne jest również monitorowanie pod kątem powikłań naczyniowych, które mogą wystąpić. Jeśli znieczulenie nie zostanie odpowiednio podane, pacjent może stracić przytomność. Objawy mogą obejmować utratę współpracy, drgawki i panikę. Ponadto mogą wystąpić problemy z drogami oddechowymi, co powoduje konieczność konwersji procedury do znieczulenia ogólnego.
Dzieci i niemowlęta są narażone na większe ryzyko toksyczności środków znieczulenia miejscowego. Wielkość i niedojrzałość dzieci sprawiają, że są one bardziej podatne na ogólnoustrojowe działanie środka znieczulającego. Ryzyko to można jednak zminimalizować, gdy w przypadku wystąpienia toksyczności ogólnoustrojowej szybko zastosuje się terapię emulsją lipidową.
Znieczulenie miejscowe
Znieczulenie miejscowe to technika stosowana w celu znieczulenia określonego obszaru ciała. Jego głównym celem jest zapewnienie analgezji (braku odczuwania bólu) i miejscowej niewrażliwości na ból. Pacjent może być poddawany zabiegowi chirurgicznemu przy użyciu tej techniki. Istnieją dwa główne rodzaje znieczulenia miejscowego: znieczulenie ogólne i znieczulenie regionalne.
Środki znieczulające miejscowo są podawane w stężonych koncentracjach, które mogą powodować toksyczność u pacjentów. Dlatego ważne jest, aby podawać lek w małych ilościach w sposób stopniowy, tak aby zminimalizować ilość środka znieczulenia miejscowego, na którą narażony jest pacjent. Jedną z technik jest rozcieńczenie stężenia środka znieczulającego miejscowo poprzez wstrzyknięcie sterylnego roztworu soli fizjologicznej do wstrzykiwań, co zmniejsza jego stężenie. Zapewnia to również większą objętość do wstrzyknięcia, bez zwiększania dawki całkowitej.
Środki miejscowo znieczulające mogą również powodować przejściowe szybkie bicie serca. Dzieje się tak, ponieważ środek znieczulający miejscowo jest wstrzykiwany do naczynia krwionośnego. Kiedy środki miejscowo znieczulające dostają się do krwiobiegu, stymulują uwalnianie epinefryny, która jest hormonem naturalnie występującym w organizmie. Chociaż szybkie bicie serca nie jest szkodliwe, pacjent powinien być ściśle monitorowany po otrzymaniu środka znieczulającego miejscowo.
Środki znieczulające miejscowo są dobrze tolerowane przez pacjentów. Chociaż mają kilka działań niepożądanych, są one zazwyczaj minimalne i przejściowe. Działania niepożądane środków znieczulenia miejscowego obejmują przejściowe kłucie, pieczenie i zasinienie. Jednak duże dawki środków znieczulenia miejscowego mogą prowadzić do toksyczności ogólnoustrojowej.
Znieczulenie ogólne jest zwykle wymagane w przypadku poważnych zabiegów lub takich, które wymagają długiego okresu nieświadomości. Jest ono podawane przez maskę lub we wstrzyknięciu i powoduje utratę przytomności pacjenta. Pacjenci w znieczuleniu ogólnym wymagają fachowej opieki. Nie mogą się ruszać ani pić przez kilka godzin po zabiegu, a ich oddychanie może być zaburzone podczas operacji. Mogą też wystąpić mdłości lub wymioty. Aby uniknąć problemów, należy koniecznie przed zabiegiem przejść na czczo.
Blokady nerwów obwodowych
Niedawno odbyły się warsztaty dotyczące blokad nerwów obwodowych zorganizowane przez Wydział Anestezjologii i Amerykańskie Towarzystwo Anestezjologiczne. Skupiły się one na zastosowaniu blokad nerwów obwodowych w ambulatoryjnej chirurgii ortopedycznej i leczeniu ostrego bólu. Omówiono również aktualne piśmiennictwo. Podczas sympozjum anestezjolodzy zapoznali się z najnowszymi osiągnięciami w zakresie blokad nerwów obwodowych.
Autorzy opisują korzyści płynące z zastosowania blokad nerwów obwodowych w znieczuleniu. Do zalet tej procedury zaliczają możliwość regulacji intensywności bloku, skuteczną analgezję oraz właściwości oszczędzające motorykę stosowanych środków znieczulenia miejscowego. Ponadto zastosowanie środków znieczulenia miejscowego o niskim stężeniu zmniejsza ryzyko wystąpienia krwiaka nadtwardówkowego.
Blokady nerwów obwodowych wykonywane są dla pacjentów ambulatoryjnych i stacjonarnych. W pierwszych trzech miesiącach 2003 roku udało się zablokować ponad 400 pacjentów. Blokady te były stosowane w przypadku poważnych urazów, splotu lędźwiowego i znieczulenia śródoperacyjnego. Niektóre z blokad dotyczyły rwy kulszowej i nerwu udowego.
Do wstrzyknięcia używa się igły 25-gauge. Końcówka igły powinna być skierowana lekko pod kątem do przyśrodkowego aspektu stopy. Następnie podnosi się pierścień środka znieczulającego miejscowo od miejsca wprowadzenia do grzbietu kości piszczelowej lub ścięgna Achillesa. Do tej procedury zużywa się około pięciu mL środka znieczulenia miejscowego.
Innym zabiegiem wykorzystującym blokady nerwów obwodowych jest blokada kostki. Technika ta blokuje cztery gałęzie nerwu kulszowego (nerw piszczelowy, strzałkowy i odpiszczelowy). Blokada nerwu skokowego jest uważana za jedną z najbardziej podstawowych blokad nerwów obwodowych. Jest łatwa do wykonania i obarczona niewielką ilością powikłań ogólnoustrojowych. Ponadto, jest skuteczna w przypadku wielu zabiegów na palcach i stopie. Chociaż blokady nerwu skokowego są najczęściej używane do amputacji i usuwania ran w stopie, są one również skuteczne przy zabiegach chirurgicznych na stopie.
Podobne tematy
